(...) wyrzuty sumienia to dziwna sprawa. Męczą człowieka nawet, jeśli nie zawinił. (...) Wiele razy zastanawiałem się, czy mogłem zrobić coś lepiej, mniej się bać, sprawniej działać (...). Po latach uświadomiłem sobie, że życie pisane jest nam na jakiś czas. My staramy się je trochę przedłużyć. Ale nie da się tego robić w nieskończoność.
Wszyscy chyba zakładają, że w sytuacji życia i śmierci zaczną panikować. Ale prawie każdy, kto takiej sytuacji doświadczył, powie, że panika jest luksusem, na który cię nie stać. W danej chwili zachowujesz się instynktownie, robisz, co możesz, z informacjami, które są dostępne.Dopiero później, gdy jest po wszystkim, zaczynasz krzyczeć. I płakać. I zastanawiać się, jak udało ci się to przetrwać. Ponieważ w przypadku traumy twój mózg nie jest w stanie rejestrować wspomnień. Wygląda to tak, że kamera jest włączona, ale nikt nie nagrywa. Więc później, kiedy oglądasz taśmę, nic na niej nie ma.
Siedmiu mężów Evelyn Hugo
Najbardziej zachwyciła mnie kreacja bohaterów, zwłaszcza tytułowej Evelyn Hugo. To właśnie ona wywołała u mnie wiele skrajnych emocji, jej decyzje często były kontrowersyjne, ale ja właśnie takich bohaterów uwielbiam- którzy podejmują decyzje dalekie od moich oczekiwań. Evelyn jest postacią wyrachowaną, odważną, twardo stąpającą po ziemi i za wszelką cenę dążącą do osiągnięcia wyznaczonych sobie celów. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Wydawać by się mogło, że ma wszystko- sławę, pieniądze, jest na językach wszystkich gazet w Hollywood, ale jaką cenę musiała zapłacić by wzbić się na szczyt i przede wszystkim, czy rzeczywiście jest szczęśliwa oraz ma wszystko czego potrzebuje?
(...) po każdej burzy wychodzi słońce. Nawet jeśli się na to nie zanosi.
Historia naszych pożegnań
My, ludzie, zdecydowaną większość naszej fizycznej i mentalnej ewolucji kończymy w czasie pierwszych kilkunastu lat pobytu na planecie Ziemia- niemowlę w okamgnieniu przemienia się w dorosłą osobę. Później przez resztę życia wyglądamy, w każdym razie na pozór, z grubsza tak samo, po prostu stając się coraz słabszymi i mniej atrakcyjnymi wersjami naszego młodszego ja, gdy geny i grawitacja dają nam popalić.
Co do strony emocjonalnej i intelektualnej... cóż, muszę wierzyć, że to premie wynagradzające powolne niszczenie się naszego zewnętrznego opakowania.
Sekret Heleny
Zdecydowanie najbardziej zachwyciła mnie wielowątkowość tej powieści. Każdy wątek został skrupulatnie doprowadzony do końca i wskakiwał niczym brakujący element układanki, a na koniec wszystko połączyło się w zgrabną i co najważniejsze spójną całość. Pandora, czyli magiczny domek, który Helena odziedziczyła po swoim ojcu chrzestnym sprawiła, że dwadzieścia cztery lata od ostatniej wizyty na Cyprze przeszłość Heleny boleśnie zderzyła się z jej teraźniejszością, a tym samym teraźniejszością jej bliskich. Nie trudno się domyślić, że głęboko skrywane sekrety, które Helena przez wiele lat skrupulatnie strzeże w Pandorze wyjdą na światło dziennie, niosąc za sobą bolesne konsekwencje.
Nie odrzucaj siebie, a przestaniesz się bać odrzucenia przez innych. Zerwij z chęcią przypodobania się każdemu i nie czyń się łatwiejszą do pokochania. Przestań dopasowywać się do kształtów wyobrażeń innych ludzi. Dowiedz się, kim jesteś i zaakceptuj to. Dopóki tego nie zrobisz, zawsze będziesz czuła, że czegoś w twoim życiu brakuje. Otwórz się na siebie i bądź sobie wierna.
Życie cię kocha. Pamiętaj o tym.
Każdy musi mieć jakieś swoje miejsce i kogoś, z kim czuje się związany.
Jest to przejmująca opowieść o miłości, która zawsze jest pięknym, budującym uczuciem. Niezależnie od okoliczności, w których się zdarza.
Dramatyczne wydarzenia rządzą się trzema prawami. Po pierwsze, przychodzą raczej niespodziewanie. Po drugie, w czasie ich trwania albo niedługo po nich człowiekowi zawsze wydaje się, że nie ma już dla niego nadziei i to, co legło w gruzach, pozostanie zniszczone na zawsze. Po trzecie, i chyba najważniejsze, drugie prawo rzadko jest prawdą. Człowiek jest w stanie zaadaptować się do każdych warunków. Gdy opadną emocje i minie trochę czasu, okazuje się, że z gruzów można wydobyć niezniszczone cegły, które są świetnym budulcem do nowych konstrukcji. W dodatku często najpiękniejszych.
Miłość i inne nieszczęścia
Styl autorki jest bardzo przyjemny i przystępny, nawet gdy porusza trudniejsze tematy w serii "z domkami" to serwuje je w bardzo lekki sposób. Cykl Miłość i inne szaleństwa jest wręcz idealna, gdy przychodzi ochota na powieść lekką, niezobowiązującą, przy której wielokrotnie pojawi się uśmiech na twarzy. Jeśli lubicie tego typu książki, to jestem pewna, że ta seria podbije wasze serca i tak jak mi, będzie wam smutno, gdy dobrnięcie do końca szalonych przygód czterech sióstr. Miłość i inne nieszczęścia przeczytałam z ogromną przyjemnością! Do książek Agaty mam słabość, bo każda do tej pory przeczytana przeze mnie jej powieść przypadła mi do gustu. Jedne mnie odprężają, inne zmuszają do refleksji i przemyśleń, także gorąco polecam wam tę i każdą inną powieść Agaty Przybyłek. Jeśli lubicie powieści obyczajowe to będziecie zachwyceni ♡
"Kiedy umiera nam ktoś bliski, wydaje nam się, że nie może nas już spotkać nic gorszego. Otóż nie. Najbardziej boli, gdy stracimy kogoś za jego życia. Ta osoba wciąż istnieje, ale już nie dla nas. A my musimy żyć z tą nieświadomością."
(...) powinieneś wiedzieć, że to ty sam stawiasz sobie życiowe cele i sam dążysz do tego, by je osiągnąć. Nawet jeśli myślisz, że coś zależy od kogoś innego, tak naprawdę tylko ty masz wpływ na swoją przyszłość. Wczoraj motywacją było coś, bez czego nie wyobrażałeś sobie życia, dziś musisz znaleźć coś innego. A wiesz po co? By samemu udowodnić sobie, że potrafisz to osiągnąć. Podnoszenie poprzeczki to najlepsza motywacja, bo nic tak nie napędza jak chęć zaimponowania samemu sobie.
Pierwsza część tej serii, czyli Listy (nie)miłosne, bardzo mi się podobała. Jednak śmiało mogę przyznać, że druga okazała się lepsza. Spodziewałam się jaki jest prawdziwy powód nagłego wyjazdu Igora i w Piosenkach (nie)miłosnych moje podejrzenia się potwierdziły. Bez wątpienia największym plusem tej powieści jest przedstawienie historii z perspektywy Igora. Historie przedstawione oczami mężczyzny, to bardzo rzadki zabieg, więc bez wątpienia to wyróżnia Piosenki (nie)miłosne na tle innych tego typu powieści najbardziej. Jeśli spodziewacie się słodkiej historii, to możecie bardzo się zdziwić, ponieważ druga część tej serii jest przygnębiająca, momentami smutna, ale również dająca nadzieję. Wywołuje również wiele emocji, jestem niemal pewna, że każdy z was będzie wściekły na Igora i nie do końca zrozumie jego zachowania. Ale to w książkach lubię najbardziej- gdy bohaterowie podejmują decyzje, na które ja bym się nie odważyła.
Natalia Sońska ma bardzo lekki styl, przez co jej książki czyta się szybko i przyjemnie. Mimo poruszonej trudnej tematyki, z jaką mamy do czynienia w Piosenkach (nie)miłosnych przeczytałam tę książkę z zaciekawieniem i nie odniosłam wrażenia, żeby temat choroby i straty mnie przytłoczył. Raczej dał mi do myślenia, a sposób w jaki autorka przedstawiła przebieg choroby bardzo mi się podobał. Dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy, o których do tej pory nie miałam pojęcia.
Przypadek rządzi naszym życiem... Czasami wychodzi nam to na dobre, ale innym razem los zadaje nam głębokie rany..
Zapach bzu
Słodkich snów
"Przez całe życie bliscy mu niegdyś ludzie gubili się jak zapodziane podczas przeprowadzki lektury. I tak jak z książkami, które kojarzył po latach jedynie z kolorowych okładek czy chwytliwych tytułów - o wielu zapomniał, a w podręcznej biblioteczce pielęgnował jedynie kilka wyjątkowych egzemplarzy - tak było i z przyjaciółmi (...)"
Zostań ze mną
Sami stawiamy sobie ograniczenia, budujemy mur w głowie, przez który nawet nie próbujemy przeskoczyć. A może warto postawić wszystko na jedną kartę i po prostu być szczęśliwym?
Nie spodziewałam się, że w książce, która miała być mieszanką powieści obyczajowej i thrillera, znajdę... wątek paranormalny. W tym przypadku była to bardzo miła niespodzianka, ponieważ tego typu "dodatki" mi absolutnie nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie, są miłym elementem zaskoczenia, a ja takie wręcz uwielbiam! Autorom udało się stworzyć niesamowity niepokojący i nieco mroczny klimat tej powieści, poza tym Cymanowski młyn został tak cudownie opisany, że z przyjemnością udałabym się tam na urlop... Chociaż może jednak nie. Musiałabym to porządnie przemyśleć, znając, już teraz, całą historię.
Jedna decyzja, jedna osoba może odwrócić losy drugiego człowieka. Może sprawić, że ten człowiek znienawidzi wszystko, co powinien kochać, a pokocha to, co powinien nienawidzić...
Potęga tkwi w "teraz". Tylko teraz można nadać początek nowym myślom i świeżym uczuciom. Nie można też poczuć nowej emocji trzy godziny temu. Jedynie teraz możemy myśleć i teraz możemy czuć, wierząc, że czeka na nas reszta życia.
Jej portretLudzi sukcesu od ludzi porażki różni to, że ci pierwsi niczym zuchwali amatorzy potrafią biec w kierunku swoich marzeń. Ludzie sukcesu życzą innym dobrze, emanują radością, potrafią zaakceptować zmiany. Biorą odpowiedzialność za własne niepowodzenia, bez obwiniania za nie kogoś.
Moimi ulubionymi gatunkami od zawsze są kryminały i thrillery, głównie ze względu na napięcie, zwroty akcji i zaskakujące zakończenia. Dlaczego teraz o tym piszę? Bo Bluszcz i Jej portret to idealne dowody na to, że nie trzeba pisać kryminałów, by trzymać czytelnika w napięciu oraz sprawić, że na koniec szczęka mu opadnie. Ostatnie kilkadziesiąt stron tej książki to prawdziwy emocjonalny rollercoaster. Kolejnym plusem są mali bohaterowie. Lubię gdy w książkach pojawiają się dzieci, zwłaszcza jeśli są wyszczekane, trochę przemądrzałe i inteligentne. Czwórkę dzieci Mai i Marcela właśnie w ten sposób można opisać. Poza tym bohaterowie pierwszo jak i drugoplanowi są rewelacyjnie wykreowani. Każdy jest charakterystyczny i prawdziwy, niemal z krwi i kości. Maja zdecydowanie najbardziej mną wstrząsnęła. Podejmowała decyzje dla mnie niezrozumiałe, na które ja raczej bym się nie zdecydowała, chociaż tak jak wspominałam wcześniej, nie można być niczego pewnym do póki nie staniemy na miejscu ocenianej przez nas osoby. Maję polubiłam, bo ja uwielbiam postaci z którymi podczas czytania danej powieści się nie zgadzam. Decyzje takiego bohatera zaprowadzają mnie - fikcyjnie, bo fikcyjnie - do miejsca do którego mój wybór, najprawdopodobniej by mnie nie zaprowadził, a co za tym idzie poznaje konsekwencje tych decyzji, nie na własnej lecz na skórze bohatera.
Drzwi do przeszłości należy zamykać od razu i na zawsze, a nie pozostawiać uchylone i co jakiś czas zaglądać dyskretnie, żeby sprawdzić, co się za nimi dzieje.
Kto by się spodziewał?
Akcja tej książki rozgrywa się latem, głównie w Słonecznej Przystani, gdzie przez wakacje ma zamiar pracować Patrycja. Słoneczna przystań to miejsce niezwykle urokliwe, aż chciałoby się tam znaleźć, zwłaszcza, gdy za oknem panuje siarczysty mróz. Autorce udało się stworzyć niesamowity klimat tego miejsca, a powracanie do przeszłości i wydarzeń, które niegdyś miały tam miejsce to według mnie strzał w dziesiątkę. Z przyjemnością śledziłam losy bohaterów, w międzyczasie poznając ich przeszłość. Historię poznajemy z perspektyw dwóch sióstr i znacznie rzadziej z punktu widzenia Borysa, syna bardzo sympatycznej i uroczej pani Bożenki, która przez wiele lat była dyrektorką mazurskiego ośrodka.
Autorce udało się stworzyć ciekawych bohaterów. Zdecydowanie najbardziej polubiłam, wcześniej wspomnianą panią Bożenkę, która jest ciepłą, zabawną i bardzo życzliwą osobą. Patrycja, Eliza i Borys również zdobyli moją sympatię i sprawili, że z zaciekawieniem pochłaniałam kolejne strony tej powieści. Tak naprawdę ta historia jest pełna niebanalnych bohaterów, którzy wywołują u czytelnika wiele emocji. Styl Agaty Przybyłek jest przyjemny i bardzo lekki, a poczucie humoru wielokrotnie wywołało uśmiech na mojej twarzy. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, ponieważ ten zakończył się w bardzo ciekawym momencie. Jednocześnie ubolewam, że muszę jeszcze parę miesięcy czekać na kontynuację.
Miłośniczka książek, zwłaszcza kryminałów oraz thrillerów- zarówno psychologicznych, prawniczych jak i medycznych. Im bardziej krwawe i brutalne tym lepiej. Jednak chętnie sięga również po romanse, poradniki oraz książki popularnonaukowe. Czyta dużo, a wiele osób twierdzi, że za dużo... Śmiało może powiedzieć, że książki są jej uzależnieniem, ale przynajmniej nikt nie powie, że niezdrowym. Jest autorką powieści "Jeszcze jedno marzenie" oraz współautorką Zdrapki "Czytadło", która powstała we współpracy z firmą Zdrapki Kropki, by zarażać pasją do odkrywania nowych, fascynujących książek i promować czytelnictwo jako styl życia.
