Ostre przedmioty to debiutancka książka Gilliam Flynn, która została wydana (również w Polsce) kilka lat temu. W tym roku, wydania tej niepokojącej książki podjęło się wydawnictwo Znak Literanova w związku z premierą serialu, który z przyjemnością obejrzę. Jestem ciekawa jak wypadnie na tle książki, bo ta jest momentami absurdalna, szokująca i odpychająca, ale jednocześnie wciągająca.

Wydawnictwo Literanova

Tłumaczenie Jarosław Madejewski

Data wydania 04/07/2018

Liczba stron 336

★★★★★★★★☆☆

Camille Preaker, dziennikarka śledcza musi wrócić do rodzinnego miasta by opisać szokujące wydarzenia, które miały tam miejsce. Dwie dziewczynki zostały zamordowane, a sprawcy do tej pory nie znaleziono.

Historię poznajemy z perspektywy głównej bohaterki, która jest dziennikarką śledczą. Podobało mi się, że narratorem nie jest policjant czy detektyw, jak to w większości tego typu książek ma miejsce. Kreacja bohaterów zasługuje na uznanie. Autorce udało się stworzyć niepokojące, barwne i ciekawe postaci. Camille bardzo polubiłam i niejednokrotnie jej współczułam. Momentami chciałam nią potrząsnąć i przemówić jej do rozumu, bo niektóre jej decyzje były dla mnie niezrozumiałe. Jednak z biegiem czasu zaczęłam rozumieć dlaczego tak się zachowuje i jakie wydarzenia spowodowały jej problemy. Pewne jest jedno- przy takim bagażu doświadczeń i braku pomocy z zewnątrz nie było opcji, żeby zachowywała się i żyła normalnie. Za to ogromny plus dla autorki, zgłębiła mroczne strony postaci, wyciągając powoli wszystkie brudy na wierzch. Wiem, że niektórym czytelnikom nie pasowało zachowanie pewnych bohaterów, głównie ze względu na ich wiek. Ja nie miałam z tym problemu, mało tego, myślę, że te postaci poniekąd przyczyniły się do stworzenia gęstej, tajemniczej i odpychającej atmosfery, która osobiście mi się podobała. Czytałam już książki w podobnym klimacie, m.in. rewelacyjną Annabelle Liny Bengts Dotter. Owszem, przyznaję, że niektóre zachowania były nieco wyolbrzymione i przekolorowane, ale z pewnością podobne rzeczy dzieją się w prawdziwym życiu. Dzieci dorastają coraz szybciej, a pod wpływem towarzystwa, trudnej sytuacji rodzinnej i wielu innych czynników robią naprawdę okropne, chore i niewytłumaczalne dla nas rzeczy. Gilliam Flynn udało się stworzyć rewelacyjny klimat. Wind Gap to małe miasteczko, w którym każdy zna każdego, chociażby z widzenia. Plotki roznoszą się tam jak choroba weneryczna. Nie można nikomu ufać i wręcz niemożliwym jest mieć w tym małym miasteczku tajemnicę. Prędzej czy później wszystko wyjdzie na jaw.

Ostre przedmioty wciągnęły mnie od pierwszej strony. Byłam niemal pewna, że uda mi się przewidzieć zakończenie. Nic bardziej mylnego. Zakończenie było bardzo emocjonujące i zaskakujące. Po skończeniu tej książki miałam ochotę kilku bohaterów wręcz rozerwać na strzępy. Mimo że książka nie jest pozbawiona wad- m.in. schematyczność i zbyt mała ilość potencjalnych podejrzanych, to moim zdaniem jest to bardzo dobry debiut, po którym aż mam ochotę na więcej książek tej autorki. Gęsta atmosfera i pogmatwani bohaterowie to zdecydowanie najmocniejsze strony Ostrych przedmiotów.

Silvano Sorrentino

Wydawnictwo Trefl Joker Line

Liczba graczy 2-6

Czas gry 15- 30 min

Wiek 8+
Ocena 8/10

Praca detektywa do najłatwiejszych nie należy. Przyjechałeś na miejsce zbrodni, zrobiłeś zdjęcia i odszedłeś na chwilę, by porozmawiać z porucznikiem. Gdy wróciłeś, zrobiło Ci się słabo na widok tego co zobaczyłeś. Nowy rekrut narobił bałaganu! Czy będziesz w stanie zauważyć różnice pomiędzy dwoma zdjęciami? Oby!

ZAWARTOŚĆ PUDEŁKA

Karty (zdjęcia) są prawie identyczne. Zdjęcia różnią się tylko kilkoma szczegółami, które pokazane są na odwrocie kart (w czerni i bieli).

PRZYGOTOWANIE DO GRY

Zielone żetony, które są większe od pozostałych, ułóżcie zakryte awersem do dołu. Pozostałe żetony mają zostać widoczne. Ustawcie 10 tabliczek z numerami w taki sposób, aby były dostępne dla wszystkich graczy. Potasujcie 40 kart ze zdjęciami i utwórzcie z nich talię na środku (kolorową stroną do góry).

ROZGRYWKA

Na początku każdej rondu odwróćcie pierwszy zielony żeton ze stosu. Taki żeton wskazuje położenie dwóch kart względem siebie. Połóżcie na stole pierwszą kartę z talii, a następnie weźcie drugie zdjęcie i ułóżcie obok, w sposób wskazany na zielonym żetonie. W tym momencie wszyscy gracze jednocześnie zaczynają obserwować dwa zdjęcia. Ich zadaniem jest znalezienie różnić pomiędzy obrazkami. W każdej chwili każdy z graczy może chwycić tabliczkę z numerem odpowiadającym liczbie różnic, którą odszukał. Kiedy gracz wybierze tabliczkę, nie może wymienić jej na inną. Runda trwa do momentu, gdy pozostał jeden gracz, który jeszcze nie chwycił tabliczki. Ma na to 3 sekundy. Jeśli nie zdąży, nie bierze udziału w przyznawaniu żetonów punktów.

PRZYZNAWANIE PUNKTÓW

Odwróćcie obie karty ze zdjęciami miejsca zbrodni na czarno- białą stronę, gdzie zaznaczone są wszystkie różnice. Suma różnic z obu kart wskazuje zwycięzcę rundy:

Zielony żeton otrzymuje gracz, który ma tabliczkę z numerem równym liczbie różnic. Jeśli nikt nie ma takiej tabliczki, żeton jest odrzucany i nie są przyznawane dalsze punkty.

Czerwony żeton otrzymuje gracz, który ma tabliczkę z numerem wyższym niż liczba różnic i najbardziej do niego zbliżonym. Jeśli nie ma takiego gracza, to żeton trafia do gracza, który zdobył zielony żeton.

Żółty żeton otrzymuje gracz, który ma tabliczkę z numerem najniższym niż liczba różnic i najbardziej do niego zbliżonym. Jeśli takiego gracza nie ma, to żeton trafia do gracza, który zdobył zielony żeton.

Na koniec rundy z powrotem rozstawcie tabliczki z numerami i odłóżcie użyte karty na osobny stos i zacznijcie nową rundę.

KONIEC GRY

Gra kończy się po 10 rundach. Każdy z graczy podlicza zdobyte punkty za żetony:

3 punkty za każdy zielony żeton

2 punkty za każdy żółty żeton

1 punkt za każdy czerwony żeton

Zwycięzcą zostaje gracz, który zdobył największą ilość punktów. W przypadku remisu, wygrywa osoba, która zdobyła więcej zielonych żetonów.

Jestem miłośniczką kryminałów, dlatego prawie skakałam ze szczęścia, gdy zobaczyłam tajemniczą paczkę niespodziankę od Trefl Joker Line. Myślę, że nie ma osoby, która nie znałaby Sherlocka Holmesa. Niekoniecznie z książek, wielokrotnie przecież przygody Holmesa były ekranizowane, czy to w postaci seriali czy filmów. Ta gra to nie lada gratka dla wszystkich miłośników zagadek. Początkowo oczywiście może wydawać się ta gra banalnie prosta, ale uwierzcie mi na słowo- po pierwszej rundzie zmienicie zdanie. Karty ze zdjęciami są prawie identyczne, ale "prawie" jest tu słowem kluczowym. Bowiem nie znajdziecie takiej samej karty. Każda w mniejszym lub większym stopniu różni się od pozostałych. I żeby była jasność, trudności nie sprawia szukanie różnic a to, że w tym samym czasie reszta graczy też ich szuka. W Sherlooku liczy się nie tylko spostrzegawczość, ale również refleks. Poza tym karty z numerami są pojedyncze, więc pozostali gracze mogą zabrać nam (naszym zdaniem) prawidłowy numer jeśli tylko wykażą się lepszym sprytem, spostrzegawczością i szybszym refleksem. Gra dedykowana jest powyżej ósmego roku życia. Moim zdaniem młodsze dzieci również mogą w nią grać, bo nie licząc odrysowanego trupa nie ma tam nic "gorszącego", a zabawa w detektywa na pewno spodoba się niejednemu dziecku. Co najważniejsze, dzięki różnorodności kart każda rozgrywka będzie wyglądała inaczej. W każdej rundzie inne ułożenie kart również jest małą przeszkodą podnoszącą trudność. Sherlook to świetna gra karciana, która umili niejeden rodzinny wieczór 🔍

PLUSY:

+ piękne wydanie
+ proste zasady
+ niska cena (można kupić tę grę już za 38 zł)
+ możliwość grania w większym gronie
+ wciągająca rozgrywka

MINUSY:

- brak!

Ocena 8/10

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Trefl Joker Line

August Flynn nigdy nie będzie człowiekiem, którym jeszcze kiedyś bardzo pragnął być. Kate Harker poluje na potwory i świetni jej to wychodzi. August w Prawdziwości jest przywódcą OSF, Kate w Dobrobycie stała się bezwzględną łowczynią. W międzyczasie pojawił się również nowy, przerażający potwór, który karmi się chaosem i wyciąga głęboko skrywane lęki swoich ofiar.

Mroczny duet to kontynuacja rewelacyjnej Okrutnej pieśni, której recenzje możecie przeczytać tutaj. Pierwsza część bardzo mi się podobała i z niecierpliwością wyczekiwałam drugiej części. Powrót do tak cudownie wykreowanego świata i bohaterów to czysta przyjemność. Ubolewam, że Mroczny duet to druga i zarazem ostatnia książka tej serii.

Jak wspominałam wcześniej świat wykreowany przez Victorię Schwab jest niesamowity! Potwory, zasady panujące w tym świecie, bohaterowie oraz niesamowity klimat, zdecydowanie wyróżnia tę serię na tle innych. Bohaterowie przeszli przemianę i mimo że głównie towarzyszy im strach, lęk, niepewność i napięcie to starają się zmienić koleje swojego losu. Stali się bardziej dojrzalsi i odważniejsi. Zarówno August jak i Kate skradli moje serce. To są postaci, które na długo zapadną mi w pamięci. Na uznanie zasługują również potwory, które zostały w fantastyczny sposób wykreowane. Są ciekawe i nietuzinkowe. W tej części pojawił się również nowy, przerażający potwór, który karmi się chaosem i wyciąga głęboko skrywane lęki swoich ofiar. Wchodzi ludziom do głowy i wyciąga z nich coś mrocznego. Coś brutalnego. Mimo że świat i potwory zostały wykreowane w niesamowity sposób, to osobiście nie chciałabym się w nim znaleźć. Oj nie..

Jeśli czytaliście Okrutną pieśń i uważacie, że pierwsze część jest rewelacyjna to poczekajcie, aż w Wasze ręce trafi Mroczny duet. Nie potrafię znaleźć słów, by opisać tę część. Akcja nie zwalnia tempa, a momentami napięcie było tak ogromne, że czytałam tę książkę z wypiekami na twarzy i podniesionym ciśnieniem. A zakończenie? Nie potrafiłam uwierzyć w to co się wydarzyło. Mimo że zakończenie mi się nie podobało, to przyznam szczerze, że wydało mi się najodpowiedniejsze. Brutalne, ale prawdziwe. Jeśli myśleliście, że w literaturze, a zwłaszcza w fantastyce wszystko już było, to grubo się mylicie. Bez wątpienia Victoria Schwab wniosła powiew świeżości do gatunku.


Koniecznie muszę wspomnieć o pięknym wydaniu tej serii. Piękne okładki przykuwające uwagę i sprawiające, że nie można przejść obok nich obojętnie. Czytanie umila również wysokiej jakości papier i piękne zdobienia wewnątrz, m.in. małe skrzypce przy numeracji stron. Cudo ♡

Owoce Lukrecji to drugi tom serii. O pierwszym, czyli Przebudzenie Lukrecji możecie przeczytać tutaj. Na wstępie muszę napisać, że Owoce są zdecydowanie lepsze od poprzedniej części. Jest  ciekawiej, jest więcej humoru i bohaterowie są bardziej dopracowani. Odnoszę wrażenie, że  w Przebudzeniu Lukrecji autorka się dopiero rozkręcała, a w kontynuacji pokazała na co naprawdę ją stać ♡

Przystojny mężczyzna otworzy ci oczy, inteligentny umysł, a dżentelmen serce.

Lukrecja niejednokrotnie wywołała uśmiech na mojej twarzy. Jest dosłownie wulkanem energii, chociaż i jej zdarzają się gorsze dni. Uwielbiam jej poczucie humoru i posty, które wstawia na bloga. Zazwyczaj dotyczą jej życia, czy przemyśleń ale wszystko okraszone jest kulinarną nutką. W jej życiu pojawia się mężczyzna, jednak na ich drodze pojawia się kilka przeciwności. Mama Lukrecji ewoluowała, stała się niepoprawną optymistką i zaczęła czerpać z życia pełnymi garściami. Nie myślcie jednak, że wszystko jest tak kolorowo. Mama Lukrecji uwielbia sypać poradami jak z rękawa, czasami jest nieobliczalna, nieznośna i przemądrzała, ale przy tym zabawna. Oczywiście patrząc na te sytuacje z perspektywy czytelnika, a nie tytułowej Lukrecji. Jej do śmiechu na pewno nie było. W pełnej gotowości czekają zawsze przyjaciółki głównej bohaterki- Wera i Claudynka. Tak jak Lukrecja są pełne optymizmu i chęci do życia, wspólnie tworzą idealne, nieco wybuchowe trio.

Porażka nigdy nie jest totalna, a sukces wieczny, więc liczy się tylko odwaga.

Styl Laury Adori jest bardzo lekki i przyjemny, dzięki czemu jej książki pochłania się z dużym zaciekawieniem. Owoce Lukrecji przeczytałam w jeden dzień i cieszę się, że przede mną jeszcze trzeci tom. Zakończenie było nieco zaskakujące i w pełni satysfakcjonujące, w dodatku intrygujące. Dlatego wręcz przebieram nogami z myślą o kontynuacji.

Jeśli macie ochotę na lekką powieść obyczajową z domieszką romansu, to ta seria będzie wręcz idealna. Szykujcie filiżankę pełną kawy (koniecznie ze złotym pyłem!), usiądźcie wygodnie w waszym ulubionym miejscu do czytania i poznajcie historię Lukrecji. Naprawdę warto ♡

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Lira.

Nastoletnia Merit ma pokręconą rodzinę. Jej schorowana matka mieszka w piwnicy, a Merit wraz z tatą, jego nową żoną i rodzeństwem u góry. Jej siostra Honor jest wręcz chodzącym ideałem, brat Utah to nieznośny perfekcjonista. Merit nie potrafi odnaleźć się w ich towarzystwie. Czuje, że pod każdym względem od nich odstaje. Najbardziej nieznośne są dla niej piętrzące się tajemnice członków rodziny.

Without Merit to piąta książka Colleen Hoover, którą miałam przyjemność czytać. Spotkałam się z wieloma opiniami na jej temat- jedni byli zadowoleni, inni twierdzili, że nie jest to ta sama Hoover. Rzeczywiście Without Merit różni się od innych jej książek, ale i tak bardzo mi się podobała, wręcz nie umiałam się od niej oderwać.

Styl Hoover jest niesamowicie lekki i przyjemny. Jej książki się wręcz pochłania! Autorka zawsze porusza ważne tematy i stara się czytelnikom umilić czas, poprzez różne dodatki. W Maybe Someday były piosenki i niesamowity soundtrack, którego do dnia dzisiejszego często słucham. W Ugly Love i Slammed jest dużo poezji, a w Without Merit znajdziecie rysunki namalowane przez jednego z bohaterów.

Postaci stworzone przez Colleen zawsze są charakterystyczne i bardzo barwne. Tak samo było w tym przypadku. Co prawda rodzina Vossów jest naprawdę pokręcona, a różnorodność charakterów sprawia, że czytelnik zastanawia się czy rzeczywiście jest cień szansy, że są spokrewnieni ☺️ Zdaje sobie, że dużo rzeczy w tej książce jest mało prawdopodobne, począwszy od bohaterów, kończąc na kilku dziwnych zbiegach okoliczności. Jednak absolutnie mi to nie przeszkadza, zwłaszcza w romansach i młodzieżówkach.

W Without Merit mamy do czynienia z samotnością, pustką, brakiem zrozumienia i samoakceptacji. Hoover udowadnia jak ważne jest, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, zwolnienie tempa i poświęcenia chwili uwagi naszym bliskim. Skupiając się na sobie i własnych problemach często jesteśmy nieświadomi tego co się wokół nas dzieje i z jakimi problemami zmagają się najbliższe nam osoby. Ta książka zmusiła mnie do refleksji i wciągnęła od pierwszej strony. Polecam ♡

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Moondrive.

Ogromnie cieszę się, że mogłam przeczytać Wszystko, czego pragnęliśmy przedpremierowo i że poznałam tak świetną autorkę. Z pewnością zaopatrzę się w resztę książek Emily Giffin, bo co tu dużo pisać... ta pozycja mnie zachwyciła. Nie spodziewałam się aż tak dobrej, prawdziwej i wciągającej historii. 

Wszystko, czego pragnęliśmy
Emily Giffin

Wydawnictwo Otwarte

Tłumaczenie Martyna Tomczak

Liczba stron 448

Data wydania 08/2018

★★★★★★★★★☆

Nina prowadzi szczęśliwe i wygodne życie u boku bardzo bogatego męża. Ich syn dostał się na wymarzone studia w Princeton. Wydawałoby się, że niczego im w życiu nie brakuje.

Tom od lat wychowuje samotnie córkę, pracuje całymi dniami, a i tak żyją od "pierwszego do pierwszego". Tom wręcz pęka z dumy, gdy Lyla dzięki swojej ciężkiej pracy dostaje się do prywatnego i jednocześnie bardzo dobrego liceum. Dziewczyna stara się odnaleźć w nowym dla niej otoczeniu.

Światy Niny i Toma zderzają się, gdy w szkole wybucha skandal z udziałem ich dzieci.

Jak wspomniałam wcześniej, jestem tą książką zachwycona. Chociaż przyznam szczerze, że czytałam ją z lekkim przerażeniem. Wydarzenia jakie miały miejsce w tej historii są bardzo realne i w dzisiejszych czasach jest niestety wielka szansa, że mogą się wydarzyć naprawdę. Ba! Ja jestem pewna, że takie, lub bardzo podobne sytuacje wydarzyły się w życiu niejednych nastolatków. Patrzę na tę historię z perspektywy mamy i ogromnie się cieszę, że moja córka jest jeszcze mała. Jednak wiem, że zanim się obejrzę, ona będzie już chodziła do szkoły średniej, gdzie nie będę mogła ją przed wszystkim ochronić. Ludzie są okrutni i odnoszę wrażenie, że w dzisiejszych czasach młodzi ludzie  (oczywiście nie wszyscy) mają wszystko, za przeproszeniem, w dupie. Nie zastanawiają się co robią i jakie skutki mogą nieść za sobą ich czyny. Nie interesują się jak wielką komuś mogą zrobić przykrość i krzywdę. Nie zastanawiają się jakby czuli się na miejscu osoby z której drwią i się śmieją. Ta książka idealnie to wszystko odzwierciedla.

Wszystko, czego pragnęliśmy to obyczajówka, ale naładowana wielkimi emocjami. Czytając ją byłam na przemian wkurzona, rozgoryczona, smutna, zmieszana i zniesmaczona. Ta książka pokazuje jak ogromna jest miłość rodzica do dziecka- po prostu bezwarunkowa, bez względu na wszystko. I tu na uznanie zasługuje zachowanie i postawa Niny, która mimo ogromnego domu i mnóstwa pieniędzy, wie co jest dobre a co złe. Nie jest zepsuta i nie ma zamiaru wszystkiego załatwiać gotówką. Jest pełna empatii, a to głównie zasługa ciężaru jaki nosi w sercu od młodzieńczych lat.

Styl autorki jest lekki i bardzo przyjemny, przez tę książkę wręcz się płynie! Absolutnie nie chciałam się rozstawać z bohaterami na dłużej, niż wymagały tego moje obowiązki. Gdy już czytnik odłożyłam, ciągle myślałam o tej historii i byłam ogromnie ciekawa jak to wszystko się zakończy. Kilkakrotnie pojawiły się zwroty akcji, które zmieniały moje myślenie i zbijały mnie z tropu. Bohaterowie tej powieści są dopracowani, barwni i tacy... prawdziwi. Aż pragnie się z nimi zostać dłużej.

Ta książka od początku do końca naładowana jest emocjami, które podczas czytania zmieniają się jak w kalejdoskopie. Wszystko, czego pragnęliśmy zmusza do refleksji i pokazuje jak cholernie trudne jest rodzicielstwo. Rewelacyjna, wciągająca i poruszająca. Aż chce się więcej!

Za możliwość przeczytania książki przedpremierowo serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.