Wydawnictwo flow books

Data wydania 29/08/2018

Liczba stron 304

Ocena 7/10

Jej życie to nieustanna walka między spaniem a internetem. Chciałaby tracić kilogramy tak szybko jak pieniądze i cierpliwość. Co wieczór postanawia, że od jutra zmieni się na lepsze, ale kiedy wstaje rano, przypomina sobie, że przecież jest idealna. 

I wtedy poznaje TEGO JEDYNEGO. 
Pan Buk woli dobrze zjeść, niż podobać się byle komu. Gdyby nie związek z Panią Bukową, mógłby przeżyć całe życie w przekonaniu, że nie ma wad. 
Ale ONA wie też, że czasem jedyne wyjście to wyjście na piwo, a ON – że jeśli kobieta warczy i nie daje się przytulić, to trzeba odejść na bezpieczną odległość i rzucać w nią czekoladą. I to jest cenna wiedza.

W zeszłym miesiącu premierę miała książka Wielki Ogarniacz Życia, czyli jak być razem i się nie pozabijać, którą przeczytałam z ogromną przyjemnością. Jednak muszę przyznać, że pierwsza książka Pani Bukowej podobała mi się bardziej, moją opinię przeczytacie tutaj.

Wielki Ogarniacz Życia, czyli jak być razem i się nie pozabijać napisany jest z dwóch perspektyw- Pani Bukowej i Pana Buka. Najbardziej podobały mi się rozdziały w których tę samą sytuację poznajemy oczami zarówno Pani Bukowej jak i Pana Buka. Niby ta sama historia, ale każdy z nich postrzega ją w całkiem inny sposób, co sprawiło, że czasami miałam durnowaty uśmiech od ucha do ucha na twarzy. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że większość opisywanych scen, jest wręcz z życia wyjęte. Więcej niż pewne jest to, że co najmniej 1/3 sytuacji opisywanych w tej książce ma miejsce w 'prawdziwych' związkach. Pytanie tylko czy tak samo jak Pani Bukowa i Pan Buk, pary postrzegają tę samą sytuację w całkiem inny sposób? ☺️

Dzień dobry! ♡

Twórczość Karoliny Wilczyńskiej większości z Was z pewnością jest znana. Za mną dopiero dwie książki Pani Karoliny, ale obie bardzo mi się podobały i z przyjemnością sięgnę po inne jej pozycje. Moje opinie na temat przeczytanych przeze mnie książek, znajdziecie tutaj: Zamarznięte serca i Performens.

Karolina Wilczyńska- autorka najpiękniejszej literatury obyczajowej. Kobieta ze wszystkimi zaletami i wadami swojej płci: wrażliwa, emocjonalna i romantyczna, ale bywa też kapryśna, złośliwa i bezwzględna. Wierzy w przeznaczenie i miłość, a że jest uparta, to mimo różnych doświadczeń nadal uda w ludzką szczerość i własną intuicję. Pisze o tym, co jej zdaniem najważniejsze w życiu - o uczuciach - nie bojąc się nawet tych najskrytszych i najtrudniejszych. Bo najważniejszy jest dla niej człowiek i jego emocje. Prawie najważniejszy. Zaraz po miłości.

Autorka powieści: Performens, Ta druga, Anielski kokon, Jeszcze raz, Nataszo, Ja, Kochanka, Dasz radę, Nataszo oraz bestsellerowego cyklu Stacja Jagodno.
źródło: Czwarta Strona

Czy napisanie książki było Pani marzeniem?

Tak, bardzo chciałam napisać książkę. Początkowo marzyłam tylko o jednej i nawet mi do głowy nie przyszło, że kiedyś będzie ich kilkanaście. A jeszcze wiele przede mną, więc możecie sobie wyobrazić jaka jestem szczęśliwa.

Co lub kto zmotywował Panią do napisania pierwszej książki?

Czy tworząc bohaterów wzoruje się Pani na znanych Pani osobach?

Nigdy nie opisuję dosłownie znanych mi osób. Jednak chętnie słucham ludzi, obserwuję ich i potem te historie i spostrzeżenia są inspiracją do tworzenia moich bohaterów.

 Który z bohaterów Pani książek jest Pani ulubionym? 

To bardzo trudne pytanie. Chyba nie potrafiłabym wybrać jednego. Lubię wszystkich, są przecież jak gdyby moimi dziećmi. 

 Z której swojej książki jest Pani najbardziej dumna? 

I tu odpowiedź jest  podobna, jak na poprzednie pytanie. Kiedy dostaję egzemplarze autorskie kolejnej książki zawsze cieszę się tak samo i tak samo jestem dumna. Bez względu na to, którą jest z kolei. 

Czy pisanie jest dla Pani pasją? A może pracą?

Teraz,  po dwunastu latach od debiutu, mogę powiedzieć, że spotkało mnie największe szczęście - moja pasja stała się jednocześnie pracą. A jeśli robi się to, co się kocha, to właściwie nie czuje się, że to praca.

Oczywiście. Właściwie zawsze piszę jakąś książkę. Teraz pracuję nad kolejną opowieścią, ale nie chcę zdradzać, o czym będzie. Cieszę się, że Czytelnicy proszą o kolejne, a ja wciąż mam wiele historii do opowiedzenia.

Spotkała się Pani z negatywnymi opiniami na temat swojej twórczości? Jeśli tak, to bierze je Pani pod uwagę przy pisaniu kolejnych pozycji?

Oczywiście, zdarzają się takie. Rozumiem, że nie każdemu musi się podobać to, co piszę i nie mam z takimi sytuacjami problemu. Jeżeli krytyka jest konstruktywna, to staram się ją przemyśleć, żeby pisać coraz lepiej. Natomiast jeżeli to zwykły hejt - nie zwracam uwagi.

Jaki jest Pani ulubiony autor bądź autorka?

Karolinę Wiczyńską znajdziecie tutaj:

strona internetowa: www.karolinawilczynska.eu

facebook: Karolina Wiczyńska - autorka

instagram: kwilczynska11

Koniecznie dajcie znać czy znacie już twórczość Karoliny Wilczyńskiej i która książka, bądź książki są Waszymi ulubionymi ♡ 

Tłumaczenie Anna Gralak

Data wydania 05/09/2018

Liczba stron 424

Ocena 9/10

Kłamstwo to nieodłączny element życia Claire. Kłamie zawodowo i wydaje się, że nie ma lepszej osoby na jej miejsce. Pracuje na zlecenie firmy prawniczej, która specjalizuje się w sprawach rozwodowych. Claire ma za zadanie dostarczać dowody jasno wskazujące na winę mężczyzn, czyli niewierność, dzięki czemu ich żony mają ogromne szanse na wygranie sprawy rozwodowej. Jednak w pewnym momencie przyjdzie jej się zmierzyć z najtrudniejszym, do tej pory, zleceniem. Jakim? I jak ono wpłynie na jej życie?

Jakiś czas temu było bardzo głośno o Lokatorce JP Delaney, która tak jak w przypadku W żywe oczy skrajnie podzieliła czytelników. Jednym się ta książka w ogóle nie podobała, innym wręcz przeciwnie. Co tu dużo pisać.. ja jestem zachwycona! Mój apetyt na Lokatorkę wzrósł jeszcze bardziej i po cichu liczę na tak dobrą zabawę jak w przypadku W żywe oczy.

Wszystko w tej książce, oprócz zakończenia o którym napiszę na końcu, mi się podobało. Pomysł na fabułę jest rewelacyjny, a sposób przedstawienia historii jeszcze lepszy. Świetnym zabiegiem okazały się sceny przedstawione w formie scenariusza. Dosyć szybko domyśliłam się po co autor to wprowadził, jednak mniej więcej od połowy książki JP Delaney zaczął tak mną manipulować, że już kompletnie nie byłam niczego pewna. Na końcu wszystko staje się jasne. Wiem, że forma w jakiej autor przedstawił część historii, niektórym czytelnikom nie przypadła do gustu, jednak moim zdaniem było to bardzo potrzebne i intrygujące.

Kreacja bohaterów jest na cholernie wysokim poziomie, zwłaszcza Claire i Patricka. Podobało mi się również budowanie napięcia przez autora i mnóstwo zwrotów akcji. W pewnym momencie widziałam, że nie wiem nic. JP Delaney bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę. Nieustannie podrzuca mylne tropy, które skutecznie namieszały mi w głowie i sprawiły, że kompletne nie miałam pojęcia, co jest jest prawdą, a co kłamstwem. Gdy tylko odkładałam tę książkę, to ciągle o niej myślałam. Nie dawała o sobie zapomnieć, chciałam rozgryźć głównych bohaterów, ale mimo że są świetnie wykreowani nie udało mi się ich przejrzeć do końca. U Claire i Patricka nic nie jest przewidywalne. Warto zwrócić uwagę na twórczość Baudelaire, która jest szalenie intrygująca, a dla Patricka, była bardzo ważna i odgrywała ogromną rolę w jego życiu. W książce znajduje się wiele wierszy Baudelaire, które dodają uroku i nieco niepokojącego klimatu.

Im dłużej jednak myślę o tej pozycji, tym więcej zauważam mało prawdopodobnych sytuacji. Jednak zdaje sobie sprawę, że to właśnie one tworzą tak niesamowity klimat tej historii. Na początku napisałam, że zakończenie mi się nie podoba i rzeczywiście tak jest. Ostatnie kilka rozdziałów było najgorsze z całej książki, niestety. Oczywiście nie napiszę Wam co dokładnie mi się nie podobało, bo byłby to za duży spoiler, jednak jeśli czytaliście tę książkę i chcecie ze mną o niej podyskutować to koniecznie do mnie napiszcie, np na instagramie. Ta pozycja tak bardzo mnie zaintrygowała, że mogę o niej pisać bez końca. Krótko mówiąc, moim zdaniem zakończenie tej książki było mocno przekombinowane. Jednak cała reszta to prawdziwy majstersztyk! W żywe oczy to jeden z lepszych thrillerów psychologicznych jakie czytałam!

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Cel gry:

Odszukanie jak największej liczby obiektów, których nazwa rozpoczyna się na wylosowaną literę.

Zasady gry:

Ilustrowane plansze należy podzielić na 4 zestawy. Każdy z graczy dostaje jeden zestaw plansz (który ustawia na tekturowej sztaludze) ołówek i kartkę z notatnika. Talię kart z literami należy potasować i położyć w zasięgu wszystkich graczy rewersem do góry.

Jeden z graczy odkrywa jedną kartę z literą i kładzie ją na środku, tak by była widoczna dla wszystkich. Następnie obraca klepsydrę i od tego czasu każdy z graczy, na swoich planszach musi szukać obiektów, których nazwa zaczyna się na literę pokazaną na karcie. Nazwy obiektów należy zapisać na swojej kartce. Runda kończy się gdy przesypie się piasek  klepsydrze. Następnie po kolei każdy z graczy czyta swoje obiekty, jeśli któryś z zawodników również zapisał taki sam obiekt, musi go podkreślić na swojej kartce.

Punktacja:

- każdy gracz otrzymuje 1 punkt za każdy obiekt, który powtórzył się u innego zawodnika.

- każdy gracz otrzymuje 3 punkty za każdą nazwę, którą tylko jemu udało się zapisać.

Po spisaniu punktów gracze zmieniają planszę na kolejną, z talii kart wybierają nową literę i zaczynają koleją rundę. Gra trwa 10 rund, czyli tyle ile jest kolorowych plansz.

Koniec gry:

Wygrywa gracz z największą ilością punktów.

Dodatkowe warianty gry:

Istnieje wariant grypowy, dzięki któremu tak naprawdę nie ma maksymalnej ilości osób, mogących wziąć udział w grze. Dwóch lub więcej graczy może podzielić się jedną planszą.

***

W swojej kolekcji mam trzy gry na spostrzegawczość: Sherlook i Pogromcy potworów, ale bez wątpienia to Kaleidos zdobył moje serce. Jednocześnie jest to najbardziej wymagająca i najtrudniejsza gra z wcześniej wymienionych. Przyznam szczerze, że pierwsze rundy to był cyrk na kółkach. Podczas 'jednej klepsydry' udawało nam się znaleźć góra jeden obiekt. Na tak kolorowe i bogate w obiekty plansze ten wynik, nie jest zadowalający. Jest to idealny przykład na to, że nasza spostrzegawczość nie jest na najlepszym poziomie, w dodatku ze skupieniem też był problem. Presja czasu, barwne ilustracje i jednocześnie chęć zwycięstwa sprawiały, że nie potrafiliśmy się skoncentrować. Zleźliśmy wyjście z sytuacji- najpierw graliśmy na 'cztery klepsydry', czyli jak czas się kończył to przekręcaliśmy klepsydrę i szukaliśmy dalej i tak robiliśmy cztery razy. Gdy już lepiej nam szło to zmniejszaliśmy ilość 'klepsydr', by potem grać znów na jedną. To było rewelacyjne rozwiązanie, bo później szło nam już całkiem dobrze. Rozgrywka jest niesamowicie ekscytująca i przede wszystkim nie ma mowy o nudzie! Ilustracje są barwne, bardzo ciekawe i wręcz przepełnione detalami, chociaż na początku mogą wprowadzić zawodników w lekkie zakłopotanie, spowodowane natłokiem obiektów. W tej grze trzeba wykazać się również nie lada kreatywnością, bowiem jeden obiekt można nazwać na kilka sposobów, np. róża - roślina - kwiat.  Kaleidos to u mnie numer jeden wśród gier na spostrzegawczość i szybkość. Dodatkowo trzeba się wykazać kreatywnością, opanowaniem i ogromnym skupieniem, bo bez tego marne są szanse na wygraną.

Plusy:

+ możliwość grania w dużym gronie

+ piękne wydanie gry

+ wszystko co jest potrzebne do gry, znajduje się w pudełku- nie trzeba szukać długopisów i kartek w całym domu. Notes i ołówki są dołączone do gry.

+ ciekawa rozgrywka

Minusy:

- ilustracja na opakowaniu jest mało zachęcająca.

Ogólna ocena 9/10

Za egzemplarz serdecznie dziękują Wydawnictwu Trefl Joker Line.

Tłumaczenie Jacek Żuławnik

Wydawnictwo Burda Książki

Data wydania 22/08/2018

Liczba stron 446
Ocena 6/10

Mark i Erin tworzą bardzo udany związek. Ich podróż poślubna na zawsze zmieni ich życie i nie da o sobie zapomnieć. Decyzje, które wtedy podjęli odcisną piętno na ich dalszym życiu. Co się wydarzyło na Bora-Bora i jak skończy się historia głównych bohaterów?


Być może zastanawiacie się dlaczego opis książki jest taki krótki. Odpowiedź jest prosta- wydaje mi się, że tyle powinno Wam wystarczyć. Z ogromną przyjemnością opowiedziałabym Wam jak ta powieść się zaczęła, zwłaszcza, że początek jest bardzo mocny i intrygujący. Jednak moim zdaniem pierwszy rozdział tej książki jest najciekawszy i mimo, że jest to pierwsze osiem stron, w moim odczuciu już byłby to spoiler. Ja byłam mega zaciekawiona co wydarzy się dalej, więc uwierzcie mi na słowo, jeśli po mojej opinii zdecydujecie się sięgnąć po tę pozycję to podziękujecie mi, że nie zdradziłam nic więcej i z pewnością podzielicie moje zdanie co do pierwszego rozdziału. Bez wapienia historia zaczyna się z przytupem!

Ale.. No właśnie, niestety jest 'ale'.. Bo następne ponad 120 stron jest mocno przegadane. Główna bohaterka Erin, jest w trakcie przygotowywania dokumentu, w którym przeprowadza wywiady z trzema osobami osadzonymi w zakładzie karnym. Z dwiema kobietami i jednym mężczyzną. O ile rozdziały poświęcone przygotowaniom do materiału (mowa ciągle o pierwszych 120 stronach) były ciekawe, tak szczegółowe opisy związku, przygotowań do ślubu i nocy poślubnej Erin i Marka były po prostu nudne. Z thrillerem nie miały nic wspólnego. Tak więc 'smaczki' z pracy Erin sprawiły, że nie usnęłam na początku książki. Akcja nabiera rozpędu gdzieś w okolicach 150 strony i czytałam ją z naprawdę wielkim zaciekawieniem. Noc poślubna, a raczej jedno wydarzenie, które miało miejsce podczas pobytu głównych bohaterów na Bora-Bora wywróciło ich życie do góry nogami, a ja byłam cholernie ciekawa ich decyzji i dalszych losów. Jednak w pewnym momencie akcja zwolniła, a mnie zaczęła strasznie irytować Erin. Drażniła mnie jej zachłanność i lekkomyślność, chociaż muszę przyznać, że jest to najlepiej wykreowana postać w tej książce. Część zakończenia udało mi się przewidzieć, a to za sprawą pierwszego rozdziału, do którego w pewnym momencie wróciłam, bo zaczęłam nabierać więcej podejrzeń. Jednak nie udało mi się przewidzieć wszystkich wydarzeń, które na końcu miały miejsce.

Zawsze 'łagodniej' podchodzę do debiutów, ponieważ wiem, jak trudne jest przełamanie się i napisanie pierwszej powieści. Pod wodą jest debiutem C. Steadman i przyznam szczerze, że całkiem udanym. Wszystko zostało dokładnie przemyślane i zaplanowane. Brak, na całe szczęście, w tej historii nieścisłości. Niestety, moim zdaniem tej książce do thrillera bardzo daleko, na to miano po prostu za mało jest tu akcji. Jednak bez wątpienia jest to całkiem dobry kryminał. Jedynym minusem jest przegadane pierwsze ponad sto stron. Nawet zakończenie, mimo że mało emocjonujące, podobało mi się. Według mnie autorka sprawnie zakończyła tę historię.

Dzień dobry ♡

Wróciłam do żywych! Ostatni tydzień to była udręka, ale na szczęście już jest dobrze. Zarówno ze mną jak i Lenką. Obie wrciłyśmy do zdrowia. A tak poza tym.. dopiero co wpadłam na pomysł by stworzyć ten cykl, a tu już siódmy post się pojawił.. Szok! Czas leci stanowczo za szybko. Ale koniec narzekania- zapraszam na niedzielną kawkę ☕

Jeśli nie wiesz o co chodzi w tym cyklu to już tłumaczę- podczas niedzielnej kawki, dzielę się ciekawymi zdjęciami, linkami, książkami i filmami. Po prostu wszystkim co mnie w jakiś sposób zainteresowało. Co najważniejsze nie będą to rzeczy związane tylko z szeroko pojętą kulturą☺️

Poprzedni post znajduje się tutaj.

7 metrów pod ziemią - Zawód balsamista

Kanał 7 metrów pod ziemią uwielbiam! Żałuję, że tak późno go odkryłam, bo mam teraz sporo do nadrobienia. Wywiady z bohaterami są naprawdę ciekawe i sporo tematów mnie naprawdę poruszyło, na przykład odcinek 'Tak musi wyglądać piekło'. Opowieść o Auschwitz, który moim zdaniem każdy powinien obejrzeć. Dzisiaj chcę Wam polecić również jeden film- Co się dzieje z ludzkim ciałem po śmierci? Uwielbiam thrillery i kryminały, a procesy rozkładu ciała najnormalniej w świecie mnie interesują. Z tego filmu dowiecie się w jaki sposób postępuje się z ciałem przed pogrzebem, ale również jakie przypadki są najcięższe i co dla Szymona Sokołowskiego (balsamisty - gościa tego odcinka) jest w tej pracy najgorsze.

blue shadow i Fundacja Anny Dymnej "Mimo wszystko"

Blue shadow przez najbliższy miesiąc będzie przeprowadzało ankiety, dzięki którym wspólnie możemy zaprojektować koszulkę, z której dochód zostanie przekazany na rzecz fundacji "Mimo wszystko". Na instagramie blue shadow oraz facebooku

Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek" Elena Favilli, Francesca Cavallo

O tej książce na blogu jeszcze nie napisałam, ale koniecznie muszę o niej wspomnieć w tym poście, bo była to najciekawsza książka przeczytana przeze mnie w tym tygodniu. Moim zdaniem jest to książka, którą każda mała dziewczynka powinna mieć na swojej półce. Dzięki niej pozna wiele bardzo inspirujących kobiet, które zapisały się w historii. Nie ukrywam, że jedne historie mniej, a drugie bardziej mnie zainteresowały. Każda z historii jest na tyle krótka, że nie zdąży dziecka zanudzić, ale jednocześnie jest w stanie je zainteresować. Niektóre kobiety, na przykład Alfonsina Strada, Amna Al Haddad czy Helen Keller na tyle mnie zainteresowały, że pogłębiłam wiedzę na ich temat. Także krótko mówiąc.. polecam ♡

books_discrict

Jak co niedzielę czas na piękne zdjęcie. Tym razem chcę Wam pokazać profil Julki, chociaż mam nadzieję, że wszyscy już ją znacie. Jej zdjęcia są przepiękne i bardzo magiczne. Zresztą zobaczcie sami ♡