Trzecia córka | Thomas Arnold [PATRONAT]

Gdy przypadkowy mężczyzna przywozi do szpitala poważnie ranną nastolatkę, personel medyczny natychmiast wzywa policję. Słowa pacjentki mrożą wszystkim krew w żyłach, jednak dziewczyna – choć ma poważne obrażenia – odmawia współpracy z funkcjonariuszami. Twierdzi, że będzie rozmawiała tylko z Gregiem Ruckerem. Mimo że wspomniany policjant nie ma pojęcia, kim jest tajemnicza pacjentka i dlaczego prosiła właśnie o niego, przybywa do szpitala.
Wraz z Jade Reflin – panią detektyw z wydziału osób zaginionych – Rucker rozpoczyna enigmatyczne śledztwo rodzące wciąż nowe pytania. Najważniejsze z nich to… Kim tak naprawdę jest Kathy Lutz? Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy policjanci trafiają do pewnego domu i informują mieszkającą tam kobietę, że prawdopodobnie odnaleźli jej córkę.

Trzecia córka
Thomas Arnold
Wydawnictwo Vectra
Data wydania 09/2020
Liczba stron 488
Ocena 8/10

Trzecia córka


Thomas Arnold to jeden z moich ulubionych pisarzy. Jestem niemal pewna, że podczas czytania jego książki nie pomyślelibyście, że autorem jest Polak. Thomas Arnold akcję swoich thrillerów osadza w Stanach Zjednoczonych i przy tym tworzy rewelacyjny, amerykański klimat. Jeśli nie znacie twórczości tego autora, to gorąco zachęcam Was do przeczytania Horyzontu umysłu lub Mauzoleum. Jestem pewna, że po przeczytaniu jednej książki Thomasa Arnolda, przepadniecie i będziecie chcieli poznać każdą historię, która wyszła spod jego pióra.

18 września nakładem Wydawnictwa Vectra ukazała się Trzecia córka, kolejna świetna i trzymająca  w napięciu powieść Thomasa Arnolda. Każda jego książka to gwarancja dobrej zabawy, zawiłej zagadki kryminalnej, mnóstwa akcji i zaskakującego zakończenia. Tak było i tym razem. Trzecia córka to wielowątkowa powieść, która od pierwszej strony wciąga niemiłosiernie.


Autor już na początku stawia czytelnika w samym centrum drastycznych wydarzeń. Wsiadłam do kolejki górskiej, z której nie mogłam wyjść do póki Thomas Arnold mi na to nie pozwolił. Dziękowałam za chwile spokoju, w których tempo nieco zwalniało. Jednak takich momentów nie było zbyt wiele. Znaczną część tej książki stanowią zaskakujące zwroty akcji, przez które adrenalina buzowała mi w żyłach. To była prawdziwa jazda bez trzymanki. Gdy już wysiadłam z kolejki i przemyślałam całą trasę przejażdżki, w myślach z niedowierzaniem przybiłam Thomasowi Arnoldowi piątkę i przyznałam, że po raz kolejny udało mu się mnie nabrać.

W pewnych momentach byłam zdezorientowana, nic się ze sobą nie kleiło, odniosłam wrażenie, że poruszone wątki do siebie nie pasują. Jednak po przeczytaniu większości książek tego pisarza, wiem, że w jego historiach nie ma miejsca na pomyłki i nieścisłości. Starałam się być czujna, analizowałam wszystko na bieżąco, a i tak Arnoldowi udało się mnie zaskoczyć. Niepokojący klimat tej książki jeszcze długo nie da mi o sobie zapomnieć. Niczego w tej historii nie można być pewnym.

Podsumowując, Trzecia córka to kolejna świetna powieść Thomasa Arnolda, utrzymująca poziom jego poprzednich znakomitych thrillerów. Patronowanie tak rewelacyjnej książce jest dla mnie czystą przyjemnością. Z niecierpliwością czekam na więcej!

Za egzemplarz dziękuję Thomasowi Arnoldowi i Wydawnictwu Vectra. 

Fikcja | Sylwia Bies [PATRONAT]

Bywa, że człowiek sam dla siebie staje się największym wrogiem, pozwalając, by irracjonalne lęki zupełnie zawładnęły umysłem i zniekształciły obraz rzeczywistości.

maobmaze

Szukając siebie | Bartłomiej Bartoszyński [PATRONAT]

Nie jest sztuką się zakochać, bo miłość może przyjść szybko i nieoczekiwanie. Sztuką jest pielęgnować to uczucie każdego dnia. Starać się dawać drugiej osobie to, czego chce, czego potrzebuje. Zaspokajać jej pragnienia, pomagać spełniać marzenia. Być takim aniołem stróżem, cieniem. Jeżeli ta osoba kocha nas równie mocno, dostaniemy w zamian to samo. Stanie się tak jednak tylko wtedy, kiedy dwa serca zabiją wspólnym rytmem.

Szukając siebie
Bartłomiej Bartoszyński
Wydawnictwo Vectra
Data wydania 06/12/2019
Liczba stron 264
Ocena 8/10

JEDEN MOMENT WYSTARCZYŁ, ABY CAŁY ŚWIAT ALEKSA ROZPADŁ SIĘ NA MILION KAWAŁKÓW...

Muzyka nagle ucichła i nastała głucha cisza, a w progu wejścia do domu stanął Adam, spoglądając na miejsce, w które obecnie wszyscy kierowali swój wzrok (...).
To miała być jedna z najpiękniejszych nocy w jego życiu. Jednak szybko zamieniła się w największy koszmar. Teraz Aleks ma jedno marzenie - cofnąć czas do tamtego wieczoru i zapobiec katastrofie, która całkowicie zmieniła jego życie.
Szukając siebie to pełna emocji powieść, opowiadająca o bólu, cierpieniu i stracie młodego chłopaka, który musi zdecydować jak będzie wyglądała jego przyszłość.
Czy demony przeszłości pozwolą o sobie zapomnieć?


~~~

Witajcie w 2020 roku! Pierwszy post na blogu w tym roku, a jego bohaterem jest książka wyjątkowa i bardzo mi bliska. Napisał ją mój przyjaciel, z którym w zeszłym roku razem marzyliśmy o wydaniu swoich debiutanckich książek. No cóż... Udało nam się!

Szukając siebie to jedna z tych książek, o których przed przeczytaniem powinno się wiedzieć jak najmniej. Poznałam tę historię bez znajomości zarysu fabuły i moim zdaniem ta powieść właśnie na to zasługuje- aby sięgnąć po nią w ciemno i poznać tę historię samemu. Niemniej jednak Bartek stanął na wysokości zadania i stworzył taki opis fabuły, że w żaden sposób nie zdradza zbyt wiele, a  jednocześnie podsyca ciekawość.

Aleks ma cudowne życie, jednak jeden moment wystarczył, by cały jego świat runął jak domek z kart. Musiał podjąć trudną decyzję, która wbrew pozorom pozwoliła mu stanąć na nogi i chociaż w małym stopniu odżyć. Nie ukrywam, że wybór podjęty przez Aleksa, nie był dla mnie zrozumiały. Jestem pewna, że ja bym tak nie postąpiła... Ale czy na pewno? Czy potrafię sobie wyobrazić jakbym się zachowała i co bym myślała w obliczu tragedii jaka spotkała głównego bohatera? Nie, nie potrafię i nie chcę aby kiedykolwiek mnie to spotkało. Mimo że biłam się z myślami, co ja bym zrobiła na jego miejscu, potrafię go zrozumieć. Alex w jednej chwili traci wszystko co kochał i co dawało mi poczucie bezpieczeństwa. Na takie coś nie da się przygotować i stworzyć planu działania. W tym momencie wchodzą uczucia rozrywające serce- przygnębienie, brak chęci do życia, rozpacz, osamotnienie i niesamowity ból owładający ciało i umysł, który czuje się na każdej stronie tej powieści.

Szukając siebie to historia przygnębiająca, zmuszająca do refleksji, niosąca nadzieję i udowadniająca, że człowiek może znieść wiele i po burzy, zawsze prędzej czy później wychodzi słońce. Ta powieść udowadnia, że często mamy wszystko co do szczęścia jest potrzebne, a skupiamy się na błahych problemach, zapominając, że los bywa przewrotny i może nam zafundować prawdziwe piekło, które w obliczu wcześniejszych "problemów" jest niewyobrażalne.

To nie jest książka bez skaz. Byłam trochę zła, że Bartek pominął spory kawałek czasu z życia bohaterów. Chętnie dowiedziałabym się, co w tym czasie się działo. Z drugiej strony, nie czuję, żeby ta historia była w jakiś stopniu wybrakowana. Mój niedosyt wynika raczej z więzi, jaka pojawiła się między mną a głównym bohaterem. Polubiłam go i kibicowałam mu do ostatniej strony, bo los (a raczej Bartek) nie był dla niego łaskawy. Zakończenie wbiło mnie w fotel i sprawiło, że miałam ochotę zdzielić Bartka tą książką. Naprawdę! Zakończenie spada jak grom z jasnego nieba, sprawiając, że czytelnik z niedowierzaniem wpatruje się w ostatnią stronę, jednocześnie zastanawiając się, dlaczego autor jest tak okrutny ☺

Szukając siebie to powieść pełna bólu i cierpienia. Sposób w jaki Bartek oddał emocje, które wylewają się z każdej strony, udowadnia, że jest on niesamowicie wrażliwą i empatyczną osobą. Moim zdaniem jest to bardzo udany debiut, wymagający małych poprawek, ale jestem pewna, że każda kolejna książka będzie bardziej dopieszczona, a co za tym idzie jeszcze lepsza.

Legendy Archeonu. Strach stary i nowy | Thomas Arnold [PATRONAT]

Droga do prawdy bywa kręta,ale gdyby zakręty wyprostować,wcale nie byłaby krótsza.

Tetragon | Thomas Arnold

Chęć wymierzenia sprawiedliwości to potężny oręż, jeżeli w niego wierzymy i wiemy, jak go używać. Dobrze wykorzystany, może stać się zabójczy. 

Tetragon | Thomas ArnoldTetragon

Thomas Arnold

Wydawnictwo Vectra
Data wydania 14/10/2015
Liczba stron 408
Ocena 8/10

Syn wiceszefa policji znika w podejrzanych okolicznościach, a na miejscu domniemanej zbrodni technicy znajdują ślady jego krwi. Rozpoczyna się pozornie typowe śledztwo, które szybko spowija mgła niejasności, gdy na jaw wychodzą dziwne zachowania Erica McAleera oraz tożsamość mężczyzny, z którym spotkał się tuż przed zniknięciem. Podczas przeszukania mieszkania, James Adams – detektyw z wydziału zabójstw w Cleveland – znajduje dziwnego, martwego owada. Niecodzienne odkrycie postanawia skonsultować z entomologiem, który uświadamia mu, że przypadki nie istnieją.
W tym samym czasie młodszy kolega Adamsa zza ściany – detektyw David Ross - zostaje przydzielony do zbadania zwłok porzuconych w kolejowym magazynie. Wszystko wskazuje na to, że ofiara nie żyła już od kilku miesięcy, ale nikt nie potrafi wyjaśnić, jak się tam znalazła. Podczas sekcji patolog znajduje w ciele nieboszczyka szereg toksyn, które składem przypominają jad pewnego pajęczaka.
Detektywi nie przypuszczają, że z dnia na dzień pozostaje coraz mniej czasu, a każdy ich krok jest poddawany skrupulatnej analizie. Nie mają też pojęcia, o jaką stawkę toczy się gra, w którą ktoś każe im grać.

Wczoraj skończyłam Tetragon i w dalszym ciągu nie umiem wyjść z podziwu. WOW! To było naprawdę dobre. Musicie wiedzieć, że jeżeli chodzi o twórczość Thomasa Arnolda to nic nie jest oczywiste. Możecie mieć milion teorii i pomysłów na zakończenie historii, a na koniec i tak spotka Was ogromne zaskoczenie. Myślałam, że skoro za mną jest już kilka jego książek, to uda mi się przewidzieć chociaż część zaskoczenia. Nic bardziej mylnego! Szczena mi opadła... i to z trzy razy. Gdy już myślałam, że wszystko zostało rozwiązane... BACH! zwrot akcji i to taki, że naprawdę szczękę zbierałam z podłogi. Za to uwielbiam thrillery i kryminały- za elementy zaskoczenia, zwroty akcji i napięcie. Wszystko zawsze znajduję w książkach Thomasa Arnolda.

Tetragon | Thomas ArnoldStyl autora jest niezmienny- bardzo lekki, a jego książki są wręcz przepełnione dialogami, co akurat uwielbiam! Nie lubię pozycji, w których autorzy zbędnie rozpisują się nad rzeczami nieistotnymi, które są pełne nudnych i długich opisów. W twórczości Thomasa Arnolda na próżno tego szukać. Kolejnym plusem są świetnie wykreowani bohaterowie, zwłaszcza rewelacyjny duet Ross i Adams, który skradł moje serce. Ze smutkiem skończyłam Tetragon, bo za mną już wszystkie książki z tej serii. Chociaż Thomas Arnold przygotował dla czytelników nowy thriller- Mauzoleum, którego premiera będzie wkrótce. Ponoć nie do końca będzie to część z Rossem i Adamsem, także jestem szalenie ciekawa czym autor tym razem nas zaskoczy.

W tej książce tajemnica goni tajemnice. Przez cały czas zadawałam sobie pytania- co tu się właściwie dzieje? Jakim cudem to wszystko na koniec się rozwiąże? O co tu chodzi? Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Jak się pewnie domyślacie, mimo moich wątpliwości, wszystko się na końcu wyjaśniło i to w szalenie zaskakujący sposób! Co udowadnia, że kto jak kto, ale Thomas Arnold ma niebywałą smykałkę do tworzenia nieco zagmatwanych, zawiłych, ale jednocześnie bardzo spójnych historii. Każda jego pozycja składa się z wielu wątków, które początkowo wydają się w ogóle ze sobą nie powiązane, ale na koniec łączą się w logiczną i bardzo zaskakującą całość.

Tetragon to druga część serii z Rossem i Adamsem, ale śmiało można czytać je w dowolnej kolejności, bowiem zagadki kryminalne nie są ze sobą powiązane. Ja przeczytałam tę serię w bardzo zawrotnej kolejności- najpierw trzecią, potem czwartą, następnie pierwszą, a wczoraj skończyłam drugą. Przyznam bez ogródek, że jest to jedna z moich ulubionych serii, a Rossa i Adamsa, darzę ogromną sympatią, dlatego też wzięłam sobie na cel przeczytanie kiedyś całej serii w kolejności chronologicznej.

Jeśli jesteście miłośnikami thrillerów to nie możecie przejść obok książek Thomasa Arnolda obojętnie! Pozostałe moje opinie, na temat jego thrillerów znajdziecie tutaj- 33 dni prawdy, Horyzont umysłu, Efektor.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję autorowi oraz wydawnictwu Vectra.

📝 WYWIAD Z DARIĄ SKIBĄ

Hejka, hej! ☺
Zapraszam Was na kolejny wywiad. Tym razem z Darią Skibą, autorką książki "Uwolnij mnie", którą blog maobmaze objął patronatem medialnym. Oficjalna premiera zaplanowana jest na 18/05/2018.
Jeśli jesteście ciekawi mojej recenzji to zapraszam tutaj.
Debiutancką książkę Darii Skiby kupicie na nieprzeczytane.pl.


Daria Skiba, rocznik 1991. Wychowała się w Stroniu Śląskim. Z wykształcenia Technolog Żywności i Żywienia Człowieka, absolwentka Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Autorka bloga Kraina Książką Zwana, na którym z zamiłowaniem promuje literaturę rodzimą i zagraniczną. Współtworzy grupę na Facebooku "znamy-czytamy.pl". wspierając polskich autorów i promując ich twórczość. W życiu jest szczęśliwą mamą, odkrywającą zakamarki Szmaragdowej Wyspy. Uwielbia Within Temptation, taniec z ogniem i czekoladę. Kieruje się zasadą "wszystko jest możliwe, trzeba w to tylko mocno wierzyć"





Czy napisanie książki było Twoim marzeniem?


Tak. Od kiedy pamiętam marzyłam o tym, by wydać swoją własną książkę, ale jeszcze kilka lat temu było to marzenie, które nazywam "marzenia nie do spełnienia". Okazało się jednak, że jest to możliwe, więc teraz takim marzeniem nie do spełnienia jest pragnienie posiadania domku z widokiem na morze ;)

Co lub kto zmotywował Cię do napisania swojej debiutanckiej powieści "Uwolnij mnie"?


Nie ma jednej osoby lub czynnika, który zmotywowałby mnie do napisania "Uwolnij mnie". Kiedyś na pewne wydarzenie napisałam krótkie prawdziwe opowiadanie. Po jakimś czasie była kolejna edycja i znów zainspirowałam się życiem, ale opisana historia nie dawała mi spokoju. Po kilku miesiącach zmodyfikowałam ją i zaczęłam dopisywać wymyśloną historię. Tutaj ważne również były dla mnie słowa Kasi Bulicz-Kasprzak, która mi powiedziała, że jeśli tylko chcę to dam radę, bo wystarczy napisać stronę dziennie, by po roku mieć pokaźnych rozmiarów książkę. Udało się!

Chciałabyś by pisanie książek stało się Twoją pracą?


Podejrzewam, że każdy, komu uda się wydać debiut, chciałby utrzymywać się z pisania. Jednak w literackim światku przebywam za długo by wiedzieć, że na chwilę obecną jest to niemożliwe i raczej się na to nie nastawiam, chociaż oczywiście bardzo bym chciała.


Planujesz napisać serię "Uwolnij mnie" czy póki co nie wychodzisz tak daleko z planami?


Na razie próbuję się skupić na promocji debiutu, a jest to szalenie trudnym zadaniem, ale w międzyczasie staram się pracować na nowymi tekstami. Aktualnie próbuję stworzyć historię, która ma powielić pewnych bohaterów.



Gdzie lubisz pisać najbardziej?


Właściwie nie mam chyba ulubionego miejsca. "Uwolnij mnie" pisałam najczęściej przy biurku narzeczonego, gdy był w pracy (pracuje na nocki) lub siedząc na łóżku. Teraz częściej piszę przy stole w kuchni obok grzejnika z kubkiem gorącej herbaty. Mam bliżej do lodówki ;)


Jaki jest Twój ulubiony autor i dlaczego?


Nigdy nie powiem, że mam ulubionego autora, ponieważ jest ich zbyt wielu. Mogę jednak kilku wymienić:
- Nicholas Sparks, bo okazało się, że to jego powieści jako pierwsze skradły moje serce, między innymi "Jesienna miłość", "Ostatnia piosenka", czy "Pamiętnik"
- Philippa Gregory, za miłość do historii, za którą nigdy nie przepadałam i bezgraniczne wchłonięcie mnie do średniowiecznej Anglii
- Małgorzata Falkowska, która każdego dnia pokazuje mi, jak tworzyć niesamowite historie i być dobrym człowiekiem, zarażającym wszystkich optymizmem!
- Melissa Darwood, za nieszablonowe, oryginalne i wspaniałe opowieści oraz udowodnienie, że ciężką pracą można wszystko osiągnąć
Mogłabym tutaj wymienić jeszcze przynajmniej kilkudziesięciu autorów :)

Który z bohaterów "Uwolnij mnie" jest Twoim ulubionym?


W pierwszej chwili pomyślałam, że oczywiście Diana, ponieważ posiada część moich cech i bez problemu potrafię się z nią utożsamić, jednak to chyba Alan jest tym moim ulubionym. Dlaczego? To znajdziecie w treści ;)

Jesteś autorką bloga Kraina Książką Zwana. Myślisz, że jego prowadzenie natchnęło Cię do napisana książki?


Myślę, że nie tyle blog mnie natchnął, ile z całą pewnością pomógł, a założenie Krainy było milowym krokiem w stronę wydania swojej książki. Dlaczego? Ponieważ bez niego do dziś postrzegałabym literacki świat zupełnie inaczej. Jeszcze dwa lata temu autor / pisarz, był dla mnie wzorem, kimś nieosiągalnym. Dopiero po założeniu bloga i nawiązaniu pierwszych współprac z autorami zrozumiałam, że to przecież ludzie tacy jak my, ja, Ty i każdy inny. Nigdy nie zapomnę, jak pod moją jedną z pierwszych recenzji Edyta Świętek podziękowała mi za opinię na temat jej książki "Wszystkie kształty uczuć". To było takie "WOW, autorka tej książki napisała coś bezpośrednio do mnie!".
Kraina Książką Zwana pomogła mi podszkolić warsztat, chociaż nadal daleko mu do tego, jaki powinien być. Otworzyła oczy, możliwości. Gdyby nie blog, nie wzięłabym udziału w zabawie na pisanie opowiadań i cała droga potoczyłaby się zupełnie inaczej. To trochę jak w książce "Napisz do mnie" Kornackiego i Liszewskiej, gdzie przez przypadek dzieje się coś niesamowitego

Masz jakąś radę dla przyszłych autorów?


Rada dla przyszłych autorów? Chyba napiszę to, co sama słyszałam od innych, w tym wspomnianej Kasi. Jeśli tylko macie takie marzenie, czujecie, że powinniście spróbować coś napisać, to piszcie. Tak po prostu. Jeśli się nie uda, trudno. Róbcie to dla siebie, tak jak robiłam to ja. Powiedziałam sobie, że wydanie pierwszej książki będzie dla mnie przede wszystkim spełnieniem marzenia, na którym nie muszę zarobić. Udało się ;)


Koniecznie dajcie znać w komentarzach czy wywiad Wam się podobał i czy odpowiada Wam ilość pytań. Może powinno być ich więcej? A może mniej? :)
Słyszeliście o debiutanckiej książce Darii? Macie zamiar po nią sięgnąć? :)

Uwolnij mnie | Daria Skiba [PATRONAT]

Książki są niesamowite, dają nam kolejne życia, za którymi tęsknimy i do których wciąż uciekamy, by zawsze na końcu pokazać nam, że najważniejsze i najpiękniejsze jest nasze własne.

Uwolnij mnie

Daria Skiba

Wydawnictwo Vectra
Oficjalna premiera 18/05/2018

Diana ze wszystkich sił pragnie uwolnić się od Patryka- mężczyzny, który miał ją kochać i uszczęśliwiać. Jak jest naprawdę? Patryk jest bezwzględny, pozbawiony uczuć i nie ma za gorsz szacunku do Diany. Ile dziewczyna musiała znieść, by w końcu wyrwać się z objęć szaleńca?

Diana pragnie ułożyć sobie życie na nowo i przede wszystkim u boku kogoś innego. Czy jej się to uda? W końcu przeszłość lubi wracać w najmniej oczekiwanym momencie..


"Uwolnij mnie" to książka o traumatycznych i trudnych przeżyciach Diany. Jest to pozycja bardzo życiowa i przede wszystkim chwytająca za serce. Momentami wywołała u mnie uśmiech, ale również złość czy smutek. Autorka poruszyła w tej pozycji bardzo ważny temat jakim jest przemoc domowa, zarówna psychiczna jak i fizyczna. Warto o tym mówić, pisać, czytać.. Bo ten temat często jest zamiatany pod dywan, a niestety w dalszym ciągu dotyczy on wielu rodzin. Kto wie, być może dzięki poruszaniu takich trudnych tematów w książkach, czytelniczki, które zmagają się z tym problem znajdą w sobie siłę i zawalczą o siebie tak jak zrobiła to główna bohaterka tej powieści? Dlatego też uwielbiam książki poruszające trudne, ale jakże ważne tematy.

Daria ma bardzo lekkie pióro, a fabułę bardzo dobrze i dokładnie zaplanowała. Bohaterowie są ciekawi i przede wszystkim prawdziwi. Czarny charakter, którym w tym przypadku jest Patryk, wywoływał u mnie za każdym razem negatywne emocje. Diana świetnie maskowała to co działo się w domu. Dla otoczenia była twardą i szczęśliwą kobietą, jednak tak naprawdę w środku była poraniona, skrzywdzona i nieszczęśliwa. Na szczęście na jej drodze pojawił się ktoś, kto dał jej kopa do działania i pomógł jej uwolnić się z objęć szaleńca. Tak naprawdę ta osoba była w ciągłej gotowości do pomocy, jednak to Diana musiała znaleźć w sobie siłę, by poprosić o wsparcie. 


"Uwolnij mnie" to świetna książka, z którą miło spędziłam czas, jednak po przeczytaniu jej czuje lekki niedosyt. Spodziewałam się nieco innego zakończenia, bardziej zaskakującego.. Jestem miłośniczką thrillerów i kryminałów, przez co ciągle węszę intrygę i uwielbiam mocne zakończenia. Jednak jak wspominałam wcześniej jest to powieść obyczajowa, więc zakończenie tej książki nie jest minusem. Mam wielką nadzieję, że Daria postanowi kontynuować tę historię, bo jestem bardzo ciekawa jak potoczą się losy głównych bohaterów.

Jeśli lubicie powieści obyczajowe, w których poruszone są trudne tematy to "Uwolnij mnie" z pewnością Wam się spodoba!

Za zaufanie i egzemplarz powieści serdecznie dziękuję Wydawnictwu Vectra oraz Autorce.

📝 WYWIAD Z TOMASEM ARNOLDEM

Zapraszam Was na kolejny wywiad, tym razem z moim ulubionym polskim autorem Thomasem Arnoldem. Do tej pory przeczytałam trzy jego książki, których recenzje możecie przeczytać tutaj: Horyzont umysłu, Efektor, 33 dni prawdy.



Thomas Arnold (Arnold. R. Płaczek)- urodził się w 1985 roku w Rybiku. Obecnie mieszka w niewielkiej miejscowości na Śląsku- Rydułtowach.
Ukończył farmację na Śląskim Uniwersytecie Medycznym.
W 2013 roku ukazała się jego debiutancka powieść, thriller medyczny- "Anestezja", w 2015 kryminały- "33 dni prawdy" i "Tetragon", w 2016 thriller medyczny- "Horyzont umysłu", a w 2017 "Efektor". Kiedy nie pisze, sam chętnie czyta. Najczęściej sięga po książki sensacyjne, przygodowe, kryminały oraz thrillery.



Dlaczego postanowiłeś pisać książki?



Trudno powiedzieć... Chyba szukałem odskoczni, bo zdecydowanie nie drugiego zawodu. Potrzebowałem hobby, które pozwoliłoby mi na chwile zapomnienia. Przyznam, że na początku pisanie traktowałem jak zabawę, ale z czasem okazało się, że może być ciekawym pomysłem na siebie.

Jak długo pisałeś swoją pierwszą książkę "Anestezję"?



Moją pierwszą książkę pisałem kilka miesięcy, tyle tylko, że nie była to "Anestezja" :), a coś, co jeszcze się nie ukazało i pewnie też się nie ukaże, gdyż to była raczej próba możliwości. Do tej pory napisanie książki zajmowało mi średnio 3 - 4 miesiące. Pewnie trwałoby to krócej, ale nad powieściami pracowałem zazwyczaj wieczorami, często nocą, pisząc maksymalnie kilka stron dziennie i to nieregularnie. Należy też zaznaczyć, że napisanie książki to jedno, a jej poprawienie to żmudny proces zajmujący podobną ilość czasu, co samo pisanie. Tak więc zabawa z jedną powieścią to ponad pół roku.

Czy pisząc potrzebujesz ciszy i spokoju?



Zdecydowanie tak. Próbowałem kiedyś pisać, jednocześnie słuchając muzyki, ale trudniej się wtedy skupić, choć przyznam, iż łatwiej wpada się w klimat.


Czy tworząc bohaterów wzorujesz się na znanych Ci osobach?



Wręcz przeciwnie... Staram się tego unikać, a jeżeli wystąpią jakieś podobieństwa, to zdecydowanie nie są one zamierzone.



Który z bohaterów Twojej książki jest Twoim ulubionym?



Będzie to detektyw Ross. Jest inteligentny, choć bywa porywczy i arogancki ;) Mimo to jest w stanie poświęcić się dla sprawy i dla przyjaciela. To cichy bohater, któremu wielu wiele zawdzięcza. Jednakże gdy nadejdzie jego koniec, to przy trumnie znajdzie się jedynie ksiądz i kilka nieistotnych osób, które przyjdą pożegnać zmarłego, bo tak trzeba.

Skąd czerpiesz pomysły na fabułę?
Na szczęście nie z życia :) Tak naprawdę nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Po prostu siadam i zaczynam myśleć, o czym chcę pisać. Powstaje "scenariusz" powieści i zakończenie, do którego dążę. Mimo to już się przekonałem, że nie ma co tworzyć zbyt szczegółowej rozpiski rozdziałów, gdyż po napisaniu kilku pierwszych rodzą się nowe pomysły i ciekawsze rozwiązania. Bohaterowie zaczynają żyć własnym życiem, a ja tylko opisuję ich losy.

Z której swojej książki jesteś najbardziej dumny?



Z każdej kolejnej, ale moją ulubioną jest chyba "Horyzont...", gdyż mogłem w nim zawrzeć parę smaczków z farmacji, z którą jestem związany. "Horyzont" jest też najdziwniejszą z powieści, bo dotyka problemów psychologii i psychiatrii, co powoduje, iż nie jesteśmy do końca pewni, czy to, o czym czytamy, wydarzyło się naprawdę, czy jest jedynie fikcją.

Czy pisanie jest dla Ciebie pasją, a może pracą? 



Bardzo ciekawe pytanie :) Kiedy zaczynałem pisać odpowiedzi do tego wywiadu, pisanie było jedynie pasją. Obecnie, a mianowicie od marca, stało się pracą, gdyż chwilowo zrezygnowałem z wykonywania zawodu. Na jakiś czas chcę poświęcić się tylko pisaniu. Tak więc doszło do sytuacji, o której zawsze marzyłem - mogę utrzymywać się dzięki pasji. Mimo to zawsze podchodzę dość sceptycznie do wszelkich zmian i mam jedynie nadzieję, że utrzymywanie się z pasji będzie rzeczywistym spełnieniem marzeń, a nie tylko kolejną zmianą w życiu, gdyż zdarza się, że spełniające się marzenia mogą nas bardziej zaskoczyć, niż uradować - w myśl zasady... uważaj, czego sobie życzysz, bo może się spełnić. Czas pokaże :)

Piszesz aktualnie jakąś książkę?



Nie tyle piszę, co przygotowuję się do większego przedsięwzięcia, ale chwilowo nic jeszcze nie mogę zdradzić :) )

Spotkałeś się z negatywnymi opiniami na temat Twojej twórczości?



Owszem... Myślę, że każdy rodzaj twórczości każdego artysty spotyka się z negatywnymi opiniami czy też niezrozumieniem. W końcu ludzie są odmienni i mają różne upodobania. W przypadku moich książek nie jest inaczej. Na szczęście negatywne opinie to sporadyczne przypadki :), co utwierdza mnie w przekonaniu, że to, co robię, ma jakiś sens :)



Jaki jest Twój ulubiony autor? 



Zawsze na czele stał Harlan Coben, ale z czasem pojawili się i inni... Tess Gerritsen, Clive Cussler, a niedawno także George R.R. Martin.

Masz jakieś rady dla przyszłych autorów?



Trudne pytanie, bo każdy obiera własną drogę, ale myślę, że nie powinni zrażać się odmowami wydawców. Sam J. Patterson w udzielonym wywiadzie przyznał, że jego pierwsza powieść została odrzucona przez ponad trzydziestu czołowych wydawców, a gdy już ktoś się zlitował i ukazała się na rynku, stała się bestsellerem. Obecnie to najlepiej zarabiający pisarz na świecie.


Horyzont umysłuEfektor33 dni prawdy
Mam nadzieję, że wywiad Wam się podobał i dowiedzieliście się kilku ciekawych rzeczy. Nie wiem jak Wy, ale ja jestem strasznie ciekawa tego większego przedsięwzięcia :) Mam nadzieję, że Thomas Arnold wkrótce uchyli rąbka tajemnicy.

Koniecznie dajcie znać w komentarzach czy czytaliście książki tego autora :)



instagram